We wczesnym średniowieczu na niewielkim wzniesieniu, w okolicy dzisiejszych ulic Oficerskiej i Lekarskiej w pobliżu rzeki Płoni, znajdowało się osiedle słowiańskie. Znaleziska archeologiczne dowodzą, że na wzgórzu zbudowany był gród obronny zniszczony podczas walk w 1121 r Pomorzan z rycerzami  Bolesława Chrobrego.

Na gruzach grodu niemieccy osadnicy założyli w 1176 wieś, którą książę Warcisław podarował klasztorowi w Kołbaczu. W 1209 powstała tu curia (dwór) oraz kościół. Pierwszy zamek książęcy został wzniesiony w Dąbiu na początku XIII w. W 1249 r. szczecinianie wymusili na księciu Barnimie I, aby opuścił Szczecin i zburzył istniejący tam od ok. 1235 r zamek książęcy. Książę Barnim I przeniósł się do zamku w Dąbiu, usytuowanego na wzniesieniu nad Płonią.  W 1249 r przy wsi z woli księcia Barnima I założono miasto. Otrzymało ono prawa targowe a w 1260 magdeburskie prawo miejskie, zmienione w 1293 na lubelskie.
Z rozkazu księcia Barnima I przystąpiono w 1277 r do wznoszenia murów obronnych, w których znajdowały się bramy: Młyńska od zachodu, Goleniowska od wschodu i Szczecińska od północy. Do dziś zachowały się ruiny tej budowli. Połączenie lądowe Dąbia ze Szczecinem umożliwiały mosty i brody oraz kamienna grobla wybudowana w 1299 r wzdłuż obecnej ulicy Gdańskiej. Podczas pożaru miasta w 1592 r. spłonął zamek i wkrótce po tym książę Jan Fryderyk wybudował w Dąbiu nowy, renesansowy pałac myśliwski.

 Przez prawie 700 lat Dąbie (niem. Altdamm) było samodzielnym miastem. Rozwijało się tu: rzemiosło, handel i żegluga. Szczecin, który obawiał się konkurencji gospodarczej Dąbia, dążył wszelkimi sposobami do ograniczenia przywilejów gospodarczych sąsiada. W 1637 r. Dąbie zostało zajęte przez Szwecję. Zbudowane tu zostały wówczas silne fortyfikacje ziemne typu bastionowego. Dąbie było wtedy bazą wypadową dla armii szwedzkiej na Polskę. W tym okresie przekształcono je w twierdzę. Po Pokoju Westfalskim w 1648 r. dostało się ponownie pod panowanie szwedzkie.
W 1657 r. pod Dąbie przybyły polskie wojska pod wodzą Stefana Czarnieckiego, niszcząc podmiejskie zabudowania. W 1720 r. Dąbie dostało się we władanie pruskie, później niemieckie, które trwało do 18 marca 1945 r. z krótką przerwą okupacji francuskiej (1806-1813). W połowie XVIII w. w Dąbiu działały duże zakłady Vossoa z kuźnią i szlifiernią o napędzie wodnym oraz trzy młyny wodne o wielowiekowych tradycjach.
Dąbie stało się ważnym węzłem komunikacji kolejowej po uruchomieniu linii do Poznania w 1846 r do Goleniowa i dalej do Kołobrzegu i Świnoujścia oraz do Starego Czarnowa i Chwarstnicy. Od likwidacji fortyfikacji w roku 1873 r rozpoczął się powolny rozwój miasta, zaczęto brukować drogi i wznosić nowe budynki. Dalsze ożywienie gospodarcze nastąpiło na przełomie XIX i XX w. Wtedy to dokonano zabudowy dzisiejszej ul. Gryfińskiej. Po pierwszej wojnie światowej rozwinęło się Przedmieście Goleniowskie wzdłuż ul. Goleniowskiej.W 1939 r. Dąbie przyłączono administracyjne do Szczecina. Podczas II wojny światowej Dąbie zostało doszczętnie zniszczone (ponad  75% zabudowań). Proces odbudowy powojennej postępował powoli i był ściśle związany ze Szczecinem. 

Obecnie Dąbie jest największą prawobrzeżną dzielnicą Szczecina. Leży nad jeziorem Dąbie i rzeką Płonią. Od wschodu okalają je lasy Puszczy Goleniowskiej i łąki, od zachodu graniczy z rzeką Regalicą, a od południa ze Zdrojami, osiedlem Słonecznym i Kijewem. 

Dąbie posiada olbrzymie walory turystyczne. W południowej części jeziora zlokalizowane są przystanie żeglarskie, Camping "Marina" i przystań rybacka.