Jesień to pora roku z reguły nastrajająca do refleksji, wspomnień. Święto Zmarłych jest jakby dopełnieniem tej pory roku. W rodzinnym gronie rozmawiamy o tych co odeszli, staramy się wyszukiwać dobre uczynki  człowieka którego już nie ma pośród nas. Bywa i tak, że stojąc nad czyimś grobem rozpaczamy mówimy z żalem, że człowiek, który odszedł zginął gwałtownie, tragicznie dlaczego? Ale i z tym faktem trzeba się pogodzić i znowu wspomnienia- jednak po pewnym czasie pojawiają się uśmiechy na twarzach i wspominając mówimy: utalentowany, dusza towarzystwa, wiele zrobił dla innych czy musiał odejść tak szybko? Chyba nie, ale cóż na wiele spraw nie mamy wpływu i z faktem śmierci musimy się pogodzić  jest ona wpisana w nasze życie. Tyle po człowieku ile w pamięci innych.

    1 listopada to też czas w którym powinniśmy  wspomnieć  tych, którzy swoim postępowaniem, pracą czy też służbą sprawili, że dzisiaj możemy spokojnie spotkać się przy grobach najbliższych. Trzeba wspomnieć też tych się o których się zapomina w imię poprawności politycznej a którzy zasłużyli się naszej sprawie byśmy mogli żyć godnie. Przechodząc obok zapomnianego grobu przysypanego liśćmi i porośniętego trawą warto stanąć, zapalić świeczkę i pomyśleć. Żył, pracował, odszedł a jego grób jest chyba taki, że nie ma już go kto wspomnieć a my żyjący powinniśmy. Nie wiadomo czy my takiego wspomnienia  lub życzliwego ognia ze świeczki nie będziemy potrzebowali. Tyle po człowieku ile w pamięci innych.

 Tekst Andrzej Wiśniewski